Շիրազը լինելով շատ տաքարյուն և անկանխատեսելի անձնավորություն բարդ հարաբերություններ ուներ ղեկավարության հետ, կենտրոնական իշխանությունները նրան համարում էին ազգայնական գաղափարների մոլեռանդ կրող, ինչի արդյունքում երբեմն նրան փորձում էին պահել մեկուսի:
Սակայն Կարեն Դեմիրճյանը կարողացավ նրա հետ ջերմ հարաբերություններ հաստատել: Կարեն Դեմիրճյանի օրոք սկսեցին նրան շատ տպագրել, ավելի հոգատար վերաբերվել: Հենց այդ ժամանակ Շիրազը արժանացավ երկու՝ Հայաստանի Հանրապետության պետական (1975թ.) և Հովհաննես Թումանյանի անվան (1982թ.) մրցանակների:
Շիրազը ակտիվորեն հետևում էր Կարեն Դեմիրճյանի գործունեությանը, հաճախ մասնակցում էր նոր օբյեկտների բացման արարողություններին: Բառացի ներկայացնում ենք մի հետաքրքիր հեռախոսազրույց, որը տեղի է ունեցել Մետրոպոլիտենի բացման օրը.
«Երևանի գետնուղու (մետրոյի) բացման օրն էր: Քաղաքը ցնծում էր, բոլորը գետնուղի էին շտապում: Տուն եկա, լուր բերի, ուրախացավ-ժպտաց, հետո իրեն հատուկ մանկավախ-սրտավախությամբ, թե՝ չի՞ բլի:
— Աշխարհում էդքան մետրոներ կան… ինչի՞ պիտի բլի: Չքնաղ Անի քաղաքն ու Զվարթնոցը երկրաշարժը չկերա՞վ…
— Չէ, Հայաստանը ժաժքի երկիր է. դևերը կվիճեն՝ հողը իրար կուգա:
Ինչևէ. սենյակում մենակ էինք, լսափողը վերցրեց, համար հավաքեց, ու մի կանացի ձայն՝ ո՞վ է:
Չգիտե՞ս, ես եմ, էլ ո՞վ պիտի լինի, Կարեն Սերոբիին կուզեմ:
Կես րոպե հետո ընկալուչը վերցրեց Դեմիրճյանը:
— Ողջույն Կարեն Սերոբիին, աչքներս լուս, Երևանն էլ գետնուղի ունեցավ: Լավ, հայրենանվեր գործ ես արել, բայց մի բան պակաս է…
— Ի՞նչը, Շիրազ ջան:
— Էն, որ ճամփեն կարճ է: Լավ մտածե, որ երկարես, որ էստեղ՝ Երևան նստենք, էրթանք Գյումրի, էնտեղից քշենք էրթանք Անի, էնտեղից՝ Վան, Կարս ու Էրզրում, էնտեղից Անդրանիկի Շապին Գարահիսար ու էնտեղից էլ Սիփանա սար:
Ըշտը, էրթանք Մասիս ու ետ գանք, Վանա լիճ՝ ու ետ գանք, էրթանք ու գանք, էրթանք ու գանք, էրթանք ու … ՉԳԱՆՔ, մնանք էնտեղ…
Լսափողի մեջ Դեմիրճյանի ծիծաղն էր»:
Սիփան Շիրազ «Հայրիկ: Տխուր, տխուր Վենետիկ»
